دنی شکتر از مدیران سابق شبکه خبری سی ان ان، مستند ساز و منتقد سینما در گفت‌وگو با خبرنگار بین الملل فارس گفت: مردم آمریکا فکر می‌کنند خود بر کشورشان حکومت می‌کنند؛ اما حقیقت این است که حتی رئیس‌جمهور این کشور نیز سیاست‌های واشنگتن را تعیین نمی‌کند. در آمریکا هر کس ثروت داشته باشد می‌تواند با اتخاذ سیاست‌های نمادین مردم این کشور را فریب بدهد و در پشت پرده صرفاً به تأمین منافع خود بپردازد.

* دانش‌آموزان آمریکایی درباره تاریخ کشوری می‌خوانند با آمریکایی کنونی بسیار متفاوت است

اگر از شهروندان آمریکایی بپرسید چه کسی کشورشان را اداره می‌کند، می‌گویند: مردم آمریکا. دانش‌آموزان آمریکایی از همان ابتدای تحصیلاتشان درباره گذشته و حال کشوری دموکراتیک می‌خوانند که بر اساس رأی مردمش و با قوانینی اداره می‌شود که توسط نمایندگان ما تصویب می‌شوند و دیوان عالی کشور به خاطر "تقسیم قدرت" آن‌ها را نادیده می‌گیرد.

* مقامات آمریکا در زمان انتخابات مردم را فریب می‌دهند و در نهایت هر کس را که خود بخواهند سر کار می‌آورند

هر سال زمان انتخابات که می‌شود، رسانه‌ها و سیاست‌مدارها به ما یادآوری می‌کنند که آینده این کشور در دست ما مردم است. به ما نمی‌گویند که در حقیقت منافع خصوصی هستند که نتیجه انتخابات را تعیین می‌کنند؛ کسانی که انتخاب می‌شوند خواص ثروتمندی هستند که توسط هیچ‌کس انتخاب نمی‌شوند و به هیچ‌کس هم پاسخ‌گو نیستند و نهایتاً هرگونه که بخواهند سیاست‌های خود را تنظیم می‌کنند.

* رسانه‌های آمریکایی نیز در منحرف کردن مردم از صاحبان واقعی قدرت در این کشور سهیم هستند

بنابراین ما دو آمریکا داریم: یکی اسطوره‌ای و مورد اعتقاد بخش وسیعی از مردم، و دیگری بسیار سری و دارای قدرتی که کم‌تر آشکار است و در عین حال امور کشور را اداره می‌کند. رسانه‌های ما بر رؤسای‌جمهور تمرکز می‌کنند؛ گویی این افراد دارای قدرت واقعی هستند. اما آمریکا، بر خلاف ایران، دارای یک رهبر واحد نیست. این مسائل مورد بحث آکادمی‌های مختلف قرار داشته؛ اما به ندرت توسط روزنامه‌نگارها یا مقامات رسمی آشکار شده‌اند.

* نتایج تحقیقی موسوم به "چه کسی بر آمریکا حکومت می‌کند؟"

در سال 1967، "ویلیام دوم‌هوف" از جامعه‌شناسان ساکن کالیفرنیا، با پیروی از یکی از همکاران مشهورترش به نام "سی رایت میلز"، نتایج تحقیقی را موسوم به "چه کسی بر آمریکا حکومت می‌کند؟" منتشر کرد. اکنون نسخه ششم این تحقیق منتشر شده است. "دوم‌هاف" می‌نویسد:

چه کسی قدرت اصلی را در آمریکا به دست دارد؟ به طور مختصر می‌توان گفت: از سال 1776 تا کنون هر کس پول داشته باشد قدرت نیز دارد. "جورج واشنگتن" یکی از بزرگ‌ترین زمین‌داران زمان خودش بود؛ رؤسای‌جمهور قرن 19 در صنعت راه‌آهن منافع داشتند؛ خانواده "بوش" منافعشان در نفت و سایر منابع طبیعی، کشاورزی تجاری، و اقتصاد بود. اما اگر بخواهیم دقیق‌تر بگوییم، هر کس دارایی‌های سودآور داشته باشد (سازمان‌ها، املاک، و کشاورزی تجاری) قوانینی را می‌گذارد که چارچوب جنگ‌های سیاسی را تعیین می‌کنند.

* گروه‌های مهم سهیم در قدرت در آمریکا

هرچند موضوع ساده به نظر می‌آید، اما این‌گونه نیست. برخی گروه‌های مهم در قدرت وجود دارند؛ مثلاً کمپانی‌های اقتصادی "وال‌استریت"، یا مجتمع‌های نظامی-صنعتی که "آیزن‌هاور" درباره آن‌ها هشدار داده بود، یا کمپانی‌های مهم رسانه‌ای که افکار عمومی را شکل می‌دهند و لابی‌های قدرتمند، مثل آن لابی‌ای که از اسرائیل حمایت می‌کند [آیپک].

* ساختار ثروت و دخالت آن در تصاحب قدرت سیاسی در آمریکا

میلیاردرهای جدیدی در اقتصاد امروز آمریکا وجود دارند، مثل "بیل گیتس" مؤسس مایکروسافت و یا "وارن بافت" از سرمایه‌داران بزرگ، اما فقط این افراد نیستند؛ اشخاص گمنام‌تری نیز هستند که ثروت زیادی را وارد جیب سیاست‌مدارهای جناح راست آمریکا و خرج لابی‌گری می‌کنند. برای این که متوجه نقش ثروت شوید، باید از لایه‌بندی‌های ثروت و قدرت مطلع باشید. "دوم‌هوف" در این‌باره توضیح می‌دهد:

ثروت در آمریکا در دست تعدادی نسبتاً اندک متمرکز شده است.  در سال 2007، یک درصد خانواده‌های طبقه بالای جامعه 6/34 درصد و نوزده درصد بعد (شامل مشاغل مدیریتی، حرفه‌ای و ادارات کوچک‌تر) 5/50 درصد از تمام ثروت خصوصی آمریکا را در اختیار داشتند؛ این یعنی صرفاً بیست درصد از مردم صاحب 85 درصد از ثروت خصوصی آمریکا بودند و تنها 15 درصد ثروت در اختیار هشتاد درصد باقی‌مانده مردم (شامل کارمندان ساعتی و حقوق‌بگیران) قرار داشت. در محاسبه ثروت اقتصادی (یعنی ثروت کل بدون احتساب قیمت خانه فرد) یک درصد بالای جامعه باز هم سهم بیش‌تری داشتند: 7/42 درصد. این تمرکز ثروت در دست بخش اندک جامعه، بین سال‌های 2007 تا 2010 به شدت افزایش یافته است.

* فاکتورهای مؤثر دیگر علاوه بر ثروت

اما صرف ثروتمند بودن به این معنی نیست که می‌توانید در انتخابات سیاسی پیروز یا بر سیاست‌های کشور مسلط شوید. فاکتورهای دیگری نیز مهم هستند، مثلاً این که چه‌قدر برنامه‌ریزی‌شده عمل می‌کنید و مردم چه‌قدر مایل باشند تا نظریات و ایدئولوژی شما را بپذیرند.

* تقسیم قدرت سیاسی در آمریکا بین دو دسته افراد داخلی و افراد خارجی

همان‌طور که "جیمز کواک" در سایت خبری "بیسلاین سناریو" می‌نویسد، تأثیر این فاکتورها دلیل خاصی نیز دارد. عموم مردم به سیاست‌های نمادین مشغول هستند، در حالی که بازیگرهای واقعی فقط به سیاست‌های خود می‌اندیشند. "کواک" به دیدگاه‌های "مورای ادلمن" اشاره می‌کند که حوزه سیاست را به دو بخش افراد داخلی و افراد خارجی تقسیم کرده است.

* افراد داخلی همان خواص ثروتمند و در نتیجه قدرتمند هستند و افراد خارجی عموم مردم آمریکا

افراد داخلی در حقیقت به دنبال منافع ویژه‌ای هستند: این افراد اندک، اما بسیار سازمان‌یافته هستند و اهداف خاصی دارند. افراد خارجی، یا همان "توده‌های سازمان‌نیافته"، سایر مردم هستند که شامل ما نیز می‌شود: ما نیز برخی منافع را داریم؛ اما سازمان‌یافته نیستیم و در نتیجه اغلب شکست می‌خوریم. افراد خارجی به ویژه از ضعف در زمینه اطلاعات آسیب می‌بینند و به همین دلیل مستعد پذیرفتن سیاست‌های نمادین هستند.

* مقامات آمریکایی با سیاست‌های نمادین مردم را آرام و با سیاست‌های مخفیانه خود آنان را چپاول می‌کنند

"کواک" به نقل از خلاصه نظریات "ادلمن" توسط "آرنولد کلینگ"، می‌نویسد: "با توجه به این تفاوت‌ها، افراد داخلی از سیاست‌های آشکارا به عنوان نماد برای تسکین عموم مردم استفاده می‌کنند؛ اما با فعالیت‌های سیاسی مخفیانه همین مردم را چپاول می‌کنند. ... افراد خارجی مسحور نمادها می‌شوند و افراد داخلی از این سیاست‌ها سود می‌برند."

* اقتصاد مهم‌ترین فاکتور برای رسیدن به قدرت در آمریکا است

گروه‌های کوچک متشکل از خواص، یکپارچه و همچنین حول طبقه اجتماعی و منافع شخصی متحد هستند؛ این افراد می‌توانند افکار عمومی را تغییر دهند. بنا به تئوری "دوم‌هوف" قدرت در جامعه حول چهار شبکه ایدئولوژیکی، اقتصادی، نظامی، و سیاسی اداره می‌شود؛ این چهار شبکه بنیاد حکومت بر آمریکا را تشکیل می‌دهند. اما به عقیده "دوم‌هوف" یکی از این چهار شبکه بر سایرین اولویت دارد: تنها شبکه‌ای که در تاریخ آمریکا مؤثر بوده، شبکه اقتصادی است.

* مقامات آمریکایی با ایجاد تفرقه در میان کارگران اجازه نداده‌اند تا این قشر به حقوق خود در این کشور دست پیدا کنند

طلا موجب حکومت می‌شود؛ کسانی که صاحب کمپانی هستند و افراد را استخدام می‌کنند، می‌توانند حکومت کنند و دلیل اصلی نیز این است که مردمی که در کارخانه و زمین کار می‌کنند از همان ابتدا به دسته‌های آزاد و برده، سفید و سیاه، و بعدها نیز به دسته‌های مختلف مهاجرین تقسیم شده‌اند؛ در نتیجه کارگران نمی‌توانند در سیاست با هم متحد شوند و برای رسیدن به حقوق بیش‌تر و خدمات بهتر اجتماعی بجنگند.

نظریه‌های بسیاری تلاش کرده‌اند این موضوع را با جزئیات فراوان توضیح دهند؛ اما یک کمدین مشهور به نام "جورج کارلین" کافی بود تا نتایج این تقسیم ناعادلانه ثروت و قدرت را برای عموم مردم آمریکا روشن کند:

بازی شروع شده است؛ اما انگار هیچ‌کس نمی‌فهمد. انگار هیچ‌کس برایش مهم نیست. مردم درستکار و زحمت‌کش... مردم درستکار و زحمت‌کش همچنان... این مردم تنگ‌دست... همچنان ثروتمندان ـــــ را انتخاب می‌کنند که هیچ اهمیتی به شما نمی‌دهند. اصلاً برای شما اهمیت قائل نیستند.

به گزارش خبرگزاری فارس، مریم سنجابی عضو شورای رهبری سازمان منافقین مدتی است که از این سازمان جدا شده است. وی با بیان خاطرات تلخ خود طی 25 سال حضور در کمپ اشرف و برخورد نزدیک با سران فرقه، به تغییر ماهیت این سازمان طی سالیان دراز پرداخته که در آن تنها یک فرد به نام مسعود رجوی بر تمام شئون سازمان مسلط شده و آن را هر طور که می‌خواست هدایت می‌کرد بدون آنکه به اصول اولیه شکل گیری سازمان توجهی داشته باشد که مهمترین آنها ارتباط گسترده با آمریکا است که زمانی تحت عنوان استکبار از آن یاد می‌شد. شرایط کمپ اشرف، نحوه جذب نیروها در سازمان، بازداشت‌های گسترده در دهه 70 و همکاری با سازمان سیا در دوران حضور آمریکا در عراق از جمله موضوعاتی است که این عضو سابق شورای رهبری سازمان منافقین به آن اشاره کرد که مشروح آن از نظر خوانندگان می‌گذرد.

فارس: نحوه ورود شما به سازمان چگونه بود؟

سنجابی: من از فاز سیاسی هوادار سازمان بودم و با تبلیغاتی که صورت می‌گرفت در دوران دبیرستان و به وسیله برادرم در 15 سالگی جذب سازمان شدم. در سال 63 از سازمان جدا شدم اما مجدداً سال 65 در عراق به سازمان پیوستم.

فارس: در سازمان چه فعالیت‌هایی داشتید؟

سنجابی: مانند هر فرد تازه وارد به سازمان، چند سال اول را در بخش نظامی آموزش دیدم، حدود 15 سال در قسمت اداری و پرسنلی بودم و اطلاعات و آمار و ارقام پرسنلی دست من بود، چند سال در اطلاعات بودم و چند سال هم در قسمت‌های اداری و پشتیبانی مشغول بودم.

فارس: چه زمانی عضو شورا شدید؟

سنجابی: سال 80 عضو شورای رهبری شدم که البته 6 سال پیش از آن یعنی در سال 74 عضو شورای ملی مقاومت بودم که تشکیل شده از گروه‌های مختلف بود اما تصمیم گیری در سازمان تنها مربوط مسعود رجوی است .

فارس: شورای رهبری چه فعالیت‌ها و مسئولیت‌هایی دارد؟

سنجابی:‌ تقریباً هیچ. رهبر سازمان حتی یک جلسه کاری و تصمیم گیری با اعضای شورای رهبری نمی‌گذاشت،‌ چرا که سازمان فرقه‌ای اداره می گردید این شورا فقط یک اسم و برای تبلیغات بیرونی بود که مثلاً سازمان دمکراتیک اداره و به زنان احترام ویژه گذاشته می‌شود و آنها در تصمیم گیریهای سازمان نقش فعال دارند. رجوی اعلام می‌کرد که ما 600 نفر عضو شورای رهبری داریم که همین عدد نشانگر باطل بودن این شورا بود، زیرا به طور کلی 900 زن در سازمان حضور داشتند که 600 نفر آنها در شورا بودند. تصمیم گیری در لایه های مختلف در سازمان محدود به حدود 20 نفر است و به طور خاص تصمیم گیری اصلی و نهایی سازمان غیر از رجوی فرد دیگری نیست. هر فردی در سازمان بر خلاف سخنان رجوی سخنی یا تفکری داشت در مقابل جمع تخریب و تحقیر می‌شد. حتی مریم رجوی هم در اداره سازمان تصمیم گیرنده نیست و همه تصمیمات به مسعود ختم می‌شود.

با آغاز انقلاب ایدئولوژیکی در سازمان، رجوی اعلام کرد که مریم رجوی مسئول اول سازمان است و من هم به عنوان رهبر عقیدتی طرح‌های خود را به او ارائه می‌دهم. در صورتیکه هیچگاه این موضوع محقق نشد و هر سال قدرت تصمیم گیری مسعود با رویکردی که در پیش گرفته بود افزایش یافت و افرادی که هم دوره رجوی بودند به تدریج به حاشیه رانده شدند.

مهدی افتخاری یکی از آنها بود که خلع درجه شد و به یک عضو عادی تبدیل شد، و همین اواخر در وضعیتی بسیار بد مرد و یا محمد حیاتی که الان مانند یک عضو عادی ایزوله و ادامه حیات اجباری می‌دهد.

مسعود به طور پیچیده و گام به گام همه مردها که به نوعی با اختلاف نظر پیدا کرده بودند را از شورای رهبری کنار گذاشت در حالیکه تعدادی از آنها با وی هم دوره بودند و اکنون بالاجبار مشغول کارهای عادی و حاشیه‌ای هستند.

تحقیر اعتراض کنندگان به تصمیمات رجوی در جمع‌های چند صد نفری

فارس: افراد اعتراضی به این موضوع نداشتند؟

سنجابی:‌ اعتراض داشتند و به دلیل همین اعتراضات به حاشیه رانده شده و در جمع‌های چند صد نفری مورد مواخذه و تحقیر قرار می‌گرفتند.

فارس:‌ چه شد که تصمیم به خروج گرفتید؟

سنجابی:‌ از سال 57 و 58 که با سازمان آشنا شدم از روی علاقه و این احساس که سازمان آزادی خواهی، ایجاد جامعه بی طبقه توحیدی و صداقت را آرمان خود قرار داده بود، اما باید اعتراف کنم در این سال‌ها چیزی از این آرمانها باقی نمانده بود.

تمام افراد از اولیه‌ترین حقوق انسانی محروم بودند. کسی اجازه تماس با خانواده نداشت، انجام تماس تلفنی و ارتباط با بستگان و استفاده از کانال‌های ماهواره‌ای و تلویزیونی کاملاً ممنوع بود. افراد اجازه داشتند سالی یکبار در مراسم عید و تحت کنترلهای شدید با اقوام درجه یک خود ملاقات کنند، افراد زیادی بودند که سال‌ها با هیچیک از اقوام خود دیداری نداشتند و تنها زمان فوت یکی از افراد خانواده اجازه داشتند تماس بگیرند. هر کس در خواست تماس با خانواده‌اش را داشت، تحقیر می‌شد. ازدواج ممنوع بود و افراد متاهل پس از سال 68 از هم جدا شدند. بچه‌ها را از خانواده‌ها جدا کردند و به خارج فرستادند که بسیاری از بچه‌ها در این بین گم شدند.

در سال 70 حدود 820 بچه از 2 هفته تا 4 ساله به خارج فرستاده شدند. این کودکان را بین خانواده‌های هوادار‌ و هر کس که آنها را می‌پذیرفت تقسیم کردند، حتی به انجمن‌های خیریه سپرده می‌شدند. تعدادی را که قبول نکرده بودند در کمپینی نگهداری می‌کردند که پس از آنکه بزرگ شدند برای کار به اشرف بازگردانده شوند. بسیاری از آنها در هنگام بازگشت به کمپ اشرف و آغاز فعالیت‌های نظامی زیر 16 سال بودند. یکی از ادعاهای رجوی این است که چرا بچه‌های زیر 18 سال را وارد ارتش می‌‌کنند، اما باید گفت بسیاری از بچه‌هایی که از اروپا به اشرف بازگردانده شده و سلاح به آنها دادند زیر 18 سال بودند.

آنها جزو بی اعتماد ترین و ریزشی ترین نفرات سازمان بودند و به اجبار آنجا بودند، اما به دلیل اینکه خانواده‌ای نداشتند و پدر و مادرشان در اشرف بودند مانند محکومان در این کمپ زندگی می‌کردند. از آنجا که در پرسنلی فعالیت می‌کردم از بسیاری از مسائل دورنی سازمان آگاهی داشتم.

وقتی شورای رهبری تشکیل شد اولین چیزی که به هر عضو اعلام شد این بود که اجازه خروج از سازمان را ندارند و هر کس خارج شود حکمش مرگ است و باید با قرص سیانور خودکشی کند.

کشتن افرادی که قصد جدایی داشتند با سیانور و اعلام شهادت آنها

در سال 82 مینو فتحعلی و مهری موسوی رسماً و علناً اعلام کردند که قصد جدایی دارند و با دستور رجوی با قرص سیانور کشته شدند اما اعلام بیرونی کردند که آنها در بمباران کشته شده‌اند، پرونده‌های آنها پیش من بود.

سال 73 شاهد زندان‌های درونی سازمان بودم و خودم در آن سال زندانی شدم.

خروج از سازمان تنها در سال 65 تا 72 آزاد بود، اما از آنجا که سازمان به صورت فرقه‌ای اداره می شود از آن سال تاکنون اجازه خروج به هیچ فردی داده نشده است. از سال 72 تا 81 که صدام سقوط کرد رسماً ابلاغ شد هر کس قصد خروج دارد باید یکسال در مکان‌هایی خاصی مانند بازداشتگاه نگهداری‌ و پس از آن به ابوغریب منتقل می‌شد.

علی قشقاوی چند سال در ابوغریب بود و سلطانی نیز 7 سال در بازداشتگاه‌های اشرف بسر برد.

نفراتی داشتیم که تا مرز ایران آمدند اما به وسیله استخبارات عراق دستگیر و به اشرف بازگردانده شدند. سال 73 مقامات سازمان ترسیدند که نکند برخی افراد نفوذی باشند. این موضوع باعث به راه افتادن موج بازداشت داخلی شد که حدود 500 نفر از مردان و 100 یا 200 نفر از خانم‌ها را در بازداشتگاه‌های موقت زندانی کردند که خود من یکی از آنها بودم. ما چند ماه زیر ضرب و شتم فشار زیاد بودیم تا اعتراف کنیم نفوذی ایران هستیم که این موضوع بر هیچ پایه‌ای استوار نبود و بدون اینکه دلایل مستندی داشته باشند این اتهامات را به ما وارد می‌کردند.

این موضوع تنها برای اعمال قدرت و فشار از سوی مسئولین سازمان به افراد صورت می‌گرفت. در زندان‌ شلاق و کتک زیادی خوردم بطوریکه 2 هفته بستری بودم و آن زمان بود که اعتمادم را به سازمان از دست دادم زیرا زندگی خود را رها کرده بودم تا در سازمان باشم اما اینگونه رفتارها و تحقیرها را مشاهده می‌کردم.

به افراد بازداشتی در آن سالها کدهای SF زده بودند که این کدها در پرونده‌ها ماند. 6 نفر در آن دوران در بازداشتگاه‌ها و هنگام شکنجه کشته شدند. قربانعلی صادقی یکی از آنها بود که از شدت کتک و جراحات وارده روی دست بچه‌ها جان داد.

بعدها قتل 2 خانم و 6 مرد را که در پرونده‌های آنها نفوذی قید شده بود، مشاهده کردم. در ادامه فشار هر روز بیشتر می‌شد؛ سازمانی که در ابتدا و به اختیار خود وارد آن شده بودیم، دیگر حق خروج از آن را به کسی نمی داد و دائم تحت نظر و کنترل بودیم که نفوذی نباشیم. طبق قوانینی که هر سال سخت‌تر می‌شد، افراد باید از خانواده خود جدا شده و بچه‌هایشان را در ایران می‌گذاشتند و بدون هیچگونه تماس و ارتباطی با خانواده.

افراد در این ساختار وتشکیلات فرقه‌ای از ساعت 5 صبح تا 11 شب کار می‌کردند. کاری که هیچ آرامشی در قبال آن نبود. هر روز 2 ساعت نشست انتقادی داشتیم، و سه تا چهار ساعت مواخذه که شما درست کار نمی‌کنید و افراد در رابطه با کارهایشان مرتباً تحقیر می‌شدند.

مریم رجوی در اروپا در مورد آزادی زنان و لزوم رعایت حقوق آنها تبلیغات زیادی دارد در حالیکه در کمپ اشرف دقیقاً بر خلاف آن عمل می‌شود و افراد از اولیه‌ترین حقوق انسانی خود محرومند. می‌توان گفت که در کمپ اشرف محرومترین افراد زنان هستند. تردد در اشرف برای زنان باید 2 نفره صورت می‌گرفت و بسیاری محدودیت‌های دیگر. خود کمپ اشرف شامل بخش‌های مختلفی بود که دور آنها سیم خاردار کشیده شده بود. برای خروج از آن مقرها و ورود به بخش دیگر باید برگه‌هایی به نام ویزا تهیه می‌کردیم که عبور و مرور با آنها صورت می‌گرفت تا مبادا بدون اطلاع مسئول مستقیم اقدامی یا عبور و مروری صورت بگیرد که همه اینها ناشی از ترس رجوی از فرار اعضا بود که این دقیقاً برعکس شعارهایی بود که در مورد آزادی داده می‌شد.

جذب افراد به نام کار و زندگی خوب در اروپا

فارس: کار جذب افراد در سازمان چگونه بود؟

سنجابی: ستادی به نام ستاد داخلی در سازمان وجود دارد. افراد این ستاد به هر نحوه ممکن به ایران زنگ زده و تلاش می‌کردند افراد را جذب کنند. افرادی که دنبال کار یا ماجراجویی هستند یا اعتراضاتی نسبت به سیستم حکومتی ایران داشتند که جذب سازمان می‌شدند. به آنها می‌گفتند به ترکیه بیایند و سازمان برای آنها پاسپورت تهیه کرده و با پشتیبانی مالی در یک کشور اروپایی می‌توانند کار و زندگی کنند. به آنها می‌گفتند ما شما را پشتیبانی مالی می‌کنیم و فقط باید 6 ماه در کمپ اشرف یک دوره آموزشی ببینید و پس از آن می‌توانید به کشورهای اروپایی بروید که این 6ماه را هم حتی در ایران به آنها نمی‌گفتند و وقتی طعمه‌ها به ترکیه می‌رفتند این حرف را می‌شنیدند. افرادی که در ترکیه نگران سرنوشت و وضعیت خود بودند وارد کمپ اشرف ‌شده و آنجا ماندگار می‌شدند. افراد و خانواده‌های جوانی که وارد اشرف می‌شدند یک هفته بعد اجازه ملاقات با یکدیگر را نداشتند و پس از آن در ریل فرقه قرار گرفته و همسران خود را طلاق می‌دادند.

ارزش‌های فرقه این بود که نباید زن یا شوهر داشته باشید و بچه ممنوع است. تماس با خانواده یک کار پست و بی‌ارزش تلقی می‌شد چرا که اعضای سازمان برای مبارزه و انقلاب باید تلاش کنند که این موضوع حاصل سالیان دراز کار فرقه‌ای بود. از سال 67 که انقلاب ایدئولوژیک شد تا به حال روزانه نشست هست که در آن افراد در بمباران فکری قرار می‌گیرند که واقعاً شستشوی مغزی است.

کاربرد کلمه منافق تا چند ماه پیش برای من حساسیت زا بود، اما با مقایسه رفتارها و گفتار سران سازمان بشدت به آن اعتقاد قلبی پیدا کرده‌ام.

تغییر سیاست رجوی در قبال آمریکا پس از سقوط صدام

فارس: سیاست رجوی در عراق پس از سقوط صدام و ورود آمریکایی‌ها چه تغییراتی کرد؟

سنجابی: پایه‌های این سازمان بر آن استوار بود که این تشکیلات ضدامپریالیسم و ضد آمریکایی است، اما پس از سقوط صدام و ورود آمریکایی‌ها یک شبه دیدیم که چهره‌ سازمان عوض شده و همه کتابهایی که علیه آمریکا بود، نابود و 2 سرود "سرکوچه کمین است" و "نبرد با آمریکا" حذف شد. دستور شبانه دادند که همه کتابها جمع آوری و سرودها حذف شود و بعد به دیدار مقامات آمریکایی رفتند. جلسات هفتگی با آمریکاییها در اشرف برگزار می‌شد که در آن اطلاعات به آنها می‌دادند، درست مانند ستون پنجم.

هیچ اصولی نمانده که رجوی زیر پا نگذاشته باشد. دشمنی با ‌آمریکا جزو اصول اساسی سازمان بود اما به یکباره این تغییر رویکرد را دیدیدم.

رجوی بخش سیاسی سازمان را به مدت 2 ماه بسیج کرد که شبانه‌روز از افراد ایرانی که در عراق کار می‌کردند جاسوسی کنند و در پایان این مدت 35 هزار نام از تجار، بازرگانان و افراد عادی ایرانی که در عراق بودند لیست شده و تحت عنوان مزدوران ایران از سوی مسعود رجوی در اختیار مقامات آمریکایی قرار گرفتند. خوش‌خدمتی‌هایی که رجوی برای دولت آمریکا کرد بسیار زیاد بود بطوریکه وقتی واحد های آمریکایی مستقر در اشرف قصد ترک این کمپ را داشتند اطلاعات بسیار زیادی از مسعود رجوی گرفتند تا به اصطلاح با دست پر به آمریکا بازگردند.

20 هزار دلار برای سخنرانی به سود سازمان در آمریکا

همکاری و استخدام رسمی مقامات سابق آمریکایی مانند بازنشستگان سازمان CIA از سوی سران سازمان که به طور علنی نیز در شبکه سیمای آزادی اعلام می‌شد، از جمله فعالیت‌های دیگر رجوی بود. امروز بیشتر مقامات سابق و اسبق امنیتی آمریکا که پرونده‌های جنایی زیادی در منطقه دارند، از سازمان حمایت می‌کنند که این یک موضوع شرم‌آور است. این استخدام‌ها تماماً در قبال دریافت میلیون‌ها دلار از سازمان صورت می‌گرفت، بطوریکه برای هر سخنرانی در حمایت از سازمان و علیه جمهوری اسلامی بیش از 20 هزار دلار دریافت می‌کردند.

تصور می‌کردیم که مسائل سازمان محور و کانون توجه عالم است

فارس: اعضای سازمان با توجه به قطع ارتباط به مدت طولانی با دنیای بیرون نسبت به آن چه تصوری دارند؟

سنجابی: افراد در سازمان طی سالیان دراز ارتباطی با دنیای بیرون ندارند بطوریکه جز سیمای آزادی هیچ شبکه دیگری وجود ندارد و بسیاری از افراد سازمان از اینترنت یا تلفن همراه چیزی نمی‌دانند. تمام اخبار منتشر شده از این شبکه هم مربوط به اخبار سازمان بود بطوریکه ما تصور می‌کردیم موضوع سازمان یکی از مسائل محوری جهان است و وقتی از سازمان جدا شدیم، دیدیم که در هیچ شبکه جهانی نامی از سازمان نیست.

گدایی از ساعت 4 صبح تا 12 شب برای سازمان در اروپا

فارس: سازمان در اروپا چه فعالیت‌هایی دارد؟

سنجابی: فعالیت‌های مختلفی دارند، اما عمده فعالیتهایشان تبلیغی است. جمع‌آوری اعانه یکی از فعالیت‌های همیشگی آنهاست. افرادی که در اروپا زندگی می‌کردند وقتی به اشرف می‌آمدند می‌گفتند که ما در اروپا بیچاره‌تر از ساکنین اشرف بودیم. آنها از ساعت 4 صبح تا 12 شب در خیابانها از ایرانیان و ساکنان آن مناطق به نام‌های مختلف از جمله کمک به کودکان جنگ عراق و ایران که خانواده‌های خود را از دست دادند گدایی می‌کردند.

عده‌ای دیگر، کار تبلیغی و جذب نفرات (ایرانیان مقیم خارج) برای سازمان را به عهده داشتند. آنجا به هیچ عنوان در مورد وضعیت واقعی اشرف سخنی ذکر نمی‌شد و با تبلیغات دروغین فراوان تلاش می‌کردند تا هوادار جذب کنند. اگر توانستند به اشرف بفرستند، اگر نشد در اروپا برای سازمان کار کنند و اگر این نیز میسر نشد، به عنوان هوادار سازمان در تجمعات شرکت کنند.

کار کردن روی سناتورها و مقامات خارجی برای لابی‌گری و حمایت بین‌المللی از سازمان بخش دیگری از فعالیت‌های اروپایی و آمریکایی سازمان بود که با صرف هزینه‌های میلیون‌دلاری حاصل می‌شد.

فارس: وضعیت زندگی شما پس از جدا شدن از سازمان چطور است؟

سنجابی:‌ من حدود 25 سال از دنیای بیرون خبری نداشتم. می‌گفتند هرکس از سازمان جدا شده و به ایران بازگردد در ایران اعدام خواهد شد. بعدها متوجه شدیم که به اعضای سازمان عفو خورده است که این حاصل کار کارشناسی از سوی نظام ایران بود چرا که مقامات ایرانی فهمیده بودند که 90درصد افراد سازمان قربانی بوده‌اند. از سال 80 به بعد 800 نفر از سازمان جدا شدند که با این عفو بسیاری از آنها جذب جامعه ایران شدند. پس از فرار از اشرف عملا دیدم با من رفتار انسانی شد و کارهای من با حضور وکلای حقوقی پیگیری شد و حتی با خانواده من تماس گرفتند و آنها را به عراق آوردند تا با هم ملاقات کنیم و با کارهایی که صورت گرفت من با انتخاب خود وارد ایران شده و جذب جامعه شدم که از این بابت خدا را شاکرم.

تمام تلاش و تصمیم من این است که فجایع رخ داده در کمپ اشرف را بازگو کرده و اطلاعات خود را در اختیار دیگران قرار دهم تا در دام این فرقه گرفتار نشوند.

افشاگری و روشنگری در مورد این فرقه از اهداف اصلی من است تا چهره و ماهیت واقعی رجوی را روشن کنم. ما در سازمان از احترام به شخصیت و حقوق و آزادی خود محروم بودیم اما پس فرار از سازمان و حضور در عراق وسپس بویژه در ایران، این احترام و آزادی را دیدم که مرا دگرگون کرد. در سازمان ناسزا، توهین و فحاشی به اعضاء به منظور تخریب و تحقیر آنها امری رایج و متداول بود و این موارد باید برای مردم گفته شود تا آنها با ماهیت واقعی فرقه رجوی آشنا شوند.

به گزارش خبرنگار «گروه حماسه و مقاومت فارس» (باشگاه «توانا»)، پیکر مطهر 96 شهید دفاع مقدس که امروز بر شانه مردم تا حرم بنیا‌ن‌گذار انقلاب اسلامی تشییع شدند، بعد از مراسم وداع با شهدا که هم‌اکنون در حرم مطهر امام برپاست، به معراج شهدا منتقل خواهند شد.

قرار است پیکر مطهر این 96 شهید در سومین روز از ایام‌البیض در 96 مسجد شهر تهران که مراسم ویژه ایام‌البیض در آنها برقرار است، مهمان معتکفین خواهند شد تا آمین‌گوی دعای بندگان صالح خداوند باشند که سه روز در خانه او به عبادت نشسته‌اند.

پس از این نیز پیکر شهدا مجدداً‌ به معراج شهدا منتقل می‌شوند تا مراحل شناسایی و کشف هویت آنها انجام شود.